Х.Бөхманд: Ганцаар алхах дуртай

Ганцаар алхах дуртай
Харах нүдэн сонсох чих минь өөрийнхөөрөө байг аа
Хаа төрсөн хэний хүү вэ гэж өөрөөсөө дандаа асууж байг аа
Хавь төсрөөс ангид өөртөө өөрөө олдож байг аа
Хаанд ч олдомгүй жаргал энэ л агшинд бүтэн байг аа

Ганцаар алхах дуртай
Хайрын дальтай шүлэг минь хөвөрч байг аа
Хан дэлхийн таталтаас жаахан ч гэсэн салж байг аа
Хамт алхана гэвэл сүүдэртэйгээ алхаж байг аа
Харж байтал гол үдээр биед минь орж байг аа

Ганцаар алхах дуртай
Ган зун дүн өвлөөр адуундаа яваа аавын минь
Исгэрч л ирээ нь харагдаж байг аа
Галынхаа дэргэд хүүгээ санасан ээжийн минь
Залбирч л суугаа нь санагдаж байг

Ганцаар алхах дуртай
Газар шороо, ус нутагтайгаа
судсаараа энүүхэнд нийлж байг аа
кавказын нуруу, Фүжи уул, гадаад далай, гараг эрхсийнхээ
Хаа нь бид үгүй юм бэ
Хадгалж боддог энэ үгийг минь
Хэзээ, хэнд хэлэхийг сануулж байг аа

Ганцаар алхах дуртай
Үсэнд унасан хяруу тархинд хэзээ ч буудаггүй гэж
Ганц ч гэсэн цагаан худал хэлүүлж байг аа
Говь хангайг туулахад ус хүргэгч ирнэ, хүндэтгэж байг аа
Гол тасарч хорвоогоос явж өгнө, ханын жаргал дутна, хүлээж байг аа

Ганцаардахдаа биш ээ
Ганцаар алхах бүр дуртай
Ганц навч гэнэтхэн өөдөөс минь нисч ирэхэд
Газар сайгүй хөглөрөхөд нь гишгэж явснаа
Яагаад ч юм бэ мартаж чадахгүй л байг аа